نگاهت رنج عظیمی است

                 وقتی که به یاد می آورم چه چیزهای فراوانی را هنوز به تو نگفته ام .....

"هو السلام"

خود را می بینم، در دشتی که انتهایش ناپیداست. می دوم از میان علف ها و گل ها، می پرم از روی سنگ ها و ریزگل ها. باد به کمکم می آید و مرا به پیش می برد. حالا در لباس هایم کمانه کرده و از زیر گلویم و برابر صورتم خود را به کناری می کشد. آفتاب بر بدنم نوارشی است.

بی قید و آزاد، وجودم آکنده از خوبی ها و تمنای تقسیم آن...همه چیز طرحی دلنواز و خوش است. می خواهم این ها را با همه تقسیم کنم. می خواهم با جریان طبیعت هماهنگ شوم: یک انفاق موزون و بی پروا!

             دست در کوچه و بستر

                    حضور مانوس دست تو را می جوید

                    و به راه اندیشیدن

                          یاس را رج می زند

                    بی نجوای انگشتانت

                           - فقط-

                              و جهان از هر سلامی خالی است......